Prof. dr hab. dr h. c. Kazimierz Boratyński (1906-1991)
Urodził się 30 lipca 1906 r. w Gródku w województwie nowosądeckim. Wyższe studia chemiczne ukończył na Uniwersytecie Poznańskim w 1928 roku, uzyskując stopień magistra filozofii. Stopień doktora filozofii w zakresie chemii uzyskał na tym samym Uniwersytecie w 1932 roku. Do roku 1939 pracował jako asystent i starszy asystent w Katedrze Chemii Ogólnej Uniwersytetu Poznańskiego, a następnie jako adiunkt w Katedrze Gleboznawstwa. W tym okresie swoje zainteresowania chemiczno-rolnicze pogłębiał na studiach zagranicznych w Szwajcarii i Szwecji. Od 1940 roku do 1945 pracował w Instytucie Rolniczym w Puławach, początkowo jako asystent w Zakładzie Nawożenia, a następnie jako kierownik Stacji Chemiczno-Rolniczej. Po habilitacji w 1945 roku na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego w zakresie chemii gleby, jako zastępca profesora objął stanowisko kierownika Katedry Żywienia Roślin i Nawożenia Wydziału Rolniczego UMCS w Lublinie.
W 1946 roku powołany został na stanowisko profesora nadzwyczajnego i kierownika Katedry Chemii Rolnej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, uzyskując w 1955 roku tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1970-1976 kierował Instytutem Chemii Rolniczej Gleboznawstwa i Mikrobiologii Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Przez wiele lat współpracował na polu naukowym z Instytutem Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa. Profesor Kazimierz Boratyński był wybitnym specjalistą w dziedzinie chemii rolnej. Pod Jego kierownictwem, dzięki wielkiej inwencji twórczej i wyjątkowej osobowości, powstał we Wrocławiu jeden z najbardziej znanych w kraju ośrodek naukowy. Na całokształt Jego bogatego dorobku składa się 150 oryginalnych prac naukowych, spośród których na czoło wysuwają się prace nad właściwościami nowych nawozów jedno- i wieloskładnikowych, prace metodyczne nad oznaczaniem w glebie rozpuszczalnych makro- i mikroelementów oraz badania nad próchnicą glebową. Te osiągnięcia badawcze przyczyniły się do opracowania i wprowadzenia do praktyki rolniczej szeregu efektywnych nawozów. Wielką i niepodważalną zasługą, w czym głos Jego miał ważkie merytoryczne znaczenie - było podjęcie swego czasu decyzji o rozbudowie w kraju przemysłu nawozów azotowych, czego wynikiem był wzrost plonów w rolnictwie. Wyniki swych prac referował na wielu kongresach naukowych krajowych i zagranicznych. Był współautorem 4 podręczników akademickich z zakresu chemii rolnej.
W dowód uznania w 1966 roku powołany został na członka korespondenta, a w 1973 na członka zwyczajnego Polskiej Akademii Nauk. Wyróżniony został również najwyższymi godnościami akademickimi doktora h.c. w 1969 roku przez Wyższą Szkołę Rolniczą w Poznaniu i w 1986 przez Akademię Rolniczą we Wrocławiu.
W ciągu długoletniej działalności Profesor Kazimierz Boratyński stworzył własną szkołę. Pod Jego kierunkiem doktoryzowało się 19 osób, z których 7 opracowało rozprawy habilitacyjne. Oprócz wielkiej aktywności w badaniach naukowych we własnej Katedrze i Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa sprawował szereg odpowiedzialnych funkcji w Polskiej Akademii Nauk, był również członkiem i przewodniczącym wielu rad naukowych i komisji instytutów naukowych Ministerstwa Rolnictwa, Komitet, Nauki i Techniki oraz innych. Za wybitne osiągnięcia naukowo-badawcze, dydaktyczne i organizacyjne został wyróżniony licznymi odznaczeniami i nagrodami państwowymi, resortowymi i uczelnianymi.
Profesor Kazimierz Boratyński zmarł 8 grudnia 1991 roku.
Eligiusz Roszyk
