Doc. dr Witold Czerwiński (1922-1998)
Urodził się 13 sierpnia 1922 r. we Lwowie. Był uczniem lwowskiej szkoły J. Kistryna, a w czasie okupacji uczęszczał do sowieckiej dziesięciolatki i średniej Szkoły Chemicznej. Po ukończeniu szkół przez pewien czas pracował w laboratorium technologicznym Szkół Przemysłu Artystycznego. Wiatach 1943-1944 był preparatorem w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym profesora R. Weigla. Po wyzwoleniu Lwowa rozpoczął studia na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej. W maju 1946 roku przyjechał do Wrocławia i rozpoczął studia biologiczne na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego. Jeszcze przed ukończeniem studiów, w 1949 r., rozpoczął pracę jako asystent prof. H. Krzemieniewskiej w Zakładzie Fizjologii Roślin tego Uniwersytetu. Dyplom magistra filozofii uzyskał w 1951 roku. Od czerwca 1952 roku rozpoczął pracę w Wyższej Szkole Rolniczej, gdzie wraz z prof. S. Gumińskim organizował od podstaw Katedrę Fizjologii Roślin. Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskał w 1964 r. na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie rozprawy pt. „O mechanizmie stymulacji pobierania soli mineralnych przez korzenie roślin powodowanej humianem sodowym”. W 1970 roku został powołany na stanowisko docenta, na którym pozostał do emerytury (1990 r.).
Dorobek naukowy Docenta Czerwińskiego obejmuje kilkadziesiąt oryginalnych prac naukowych z zakresu fizjologii roślin i kilka patentów dotyczących biotransformacji izoprenoidów i pochodnych acetofenonu. Początki kariery naukowej wiązały się z badaniami związków próchnicznych. W swojej pracy doktorskiej zanegował koncepcję odżywczego wpływu humianu sodu na wzrost roślin. Na podstawie doświadczeń wykazał, że czynnikiem ograniczającym wzrost roślin był deficyt jonów żelaza, natomiast dodatni wpływ humianu sodu związany jest ze zwiększoną dostępnością żelaza kompleksowanego przez humian. Późniejsze zainteresowania skierowały się w stronę biologicznego działania pestycydów. Wykonał wiele pionierskich prac nad wpływem herbicydów na procesy fizjologiczne roślin. W latach siedemdziesiątych zajmował się analizą wzrostu stokłosy i kukurydzy. Opracował fotoelektryczną metodę mierzenia powierzchni liści. Kolejnym obiektem badań były pochodne fluorenu, związki zsyntetyzowane w Instytucie Chemii Organicznej, Biochemii i Biotechnologii Politechniki Wrocławskiej. Ostatnie lata pracy poświęcił biotransformacjom izoprenoidów i pochodnych acetofenonu.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego; w latach 1965-1967 pełnił funkcję sekretarza Oddziału Wrocławskiego. W toku swej pracy dydaktycznej wykładał fizjologię roślin dla studentów Wydziału Rolniczego oraz prowadził wykłady monograficzne dla studentów wykonujących prace magisterskie w Katedrze Botaniki i Fizjologii Roślin AR. Opracował podręcznik „Fizjologia Roślin”, który ukazał się w pięciu wydaniach.
Zmarł 31 marca 1998 roku; pochowany został na cmentarzu Św. Wawrzyńca we Wrocławiu.
Krzysztof Bielecki
