Prof. dr Stefan Gumiński (1913-2005)
Urodził się 18 listopada 1913 roku w Zalesiu koło Rzeszowa. Po zdaniu w 1933 roku egzaminu dojrzałości rozpoczął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Poznańskim, które kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Dyplom magistra filozofii z zakresu biologii uzyskał w 1939 roku. W latach 1942-1945 walczył w szeregach Armii Krajowej. Pracę naukowo-dydaktyczną jako asystent podjął w 1944 r. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, później pracował na Uniwersytecie Poznańskim (1945-1948) i Uniwersytecie Wrocławskim (1948-1951). Doktoryzował się w 1946 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, opracowując dysertację pt. „Stymulujące i trujące działanie kwasu humusowego na organizmy wyższe”. W roku 1951 habilitował się na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie pracy pt. „Badania nad warunkami i mechanizmem działania próchnicy na organizm roślinny”. W tym samym roku organizował Katedrę Fizjologii Roślin w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, którą kierował początkowo jako zastępca profesora, a od 1955 r. jako docent etatowy. W 1956 roku objął Katedrę Fizjologii Roślin na Uniwersytecie Wrocławskim, pełniąc funkcję kierownika obu katedr (na Uniwersytecie i Wyższej Szkole Rolniczej), a od 1964 r. tylko na UW. Nominację na profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1975 roku. Przez kilka lat był dyrektorem Instytutu Botanicznego UW. W 1979 roku przeszedł na emeryturę.
Dorobek naukowy Profesora Gumińskiego obejmuje kilkadziesiąt oryginalnych prac naukowych oraz liczne artykuły przeglądowe z zakresu fizjologii roślin. Światowy rozgłos przyniosły Mu prowadzone badania nad strukturą i fizjologiczną funkcją oraz właściwościami fizykochemicznymi związków humusowych. Jest autorem opracowań monograficznych „Oddychanie roślin”, „Fizjologia glonów i sinic” oraz „Próchnicowa uprawa hydroponiczna roślin”.
Profesor Gumiński był od 1945 roku członkiem PTB. Przez szereg lat był członkiem Zarządu Głównego PTB, a w latach 1952-1954 i 1962-1963 przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego. Był również członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Biochemicznego. Wykształcił pokaźne grono fizjologów roślin, wypromował 17 doktorów i opiekował się 2 habilitantami. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Watykańskim „Pro Ecclesia et Pontifice”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Medalem Brązowym Uniwersytetu w Brnie.
Zmarł w dniu 22.05.2005 roku, pochowany został na cmentarzu parafii św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu.
Krzysztof Bielecki
